Χρειαζόμαστε εχθρούς. Χωρίς αυτούς, θα είχαμε μόνο τους εαυτούς μας να κατηγορούμε. Με αυτούς, έχουμε ένα βολικό κάδο απορριμμάτων για όλες τις ιδιότητες που δυσκολευόμαστε να ανεχτούμε στους εαυτούς μας.
Είναι εύκολο να παραβαίνουμε τους κανόνες, να προσπερνούμε τους οδηγούς σε άλλες λωρίδες του αυτοκινητόδρομου, αλλά είναι πολύ πιο ικανοποιητικό το να μισούμε εκείνον τον τύπο που χώθηκε μπροστά μας. Ο φαρισαϊσμός μας κάνει να νιώθουμε καλά. Εμείς έχουμε δίκιο. Εκείνοι άδικο. Εμείς είμαστε αθώοι, εκείνοι ένοχοι. Εμείς λεμέ την αλήθεια, εκείνοι ψέματα. Εμείς έχουμε υπουργείο Άμυνας, εκείνοι υπουργείο Πολέμου.
Τους θεωρούμε εχθρούς μας, όχι επειδή είμαστε από φυσικού μας επιθετικοί, αλλά επειδή χτυπώντας αυτούς, ερχόμαστε εμείς πιο κοντά μεταξύ μας. Το να ερχόμαστε πιο κοντά μεταξύ μας είναι ωραίο αίσθημα, έτσι κάνουμε αυτό που φαίνεται απαραίτητο ώστε να έχουμε αυτό το ωραίο αίσθημα. Ανακαλύπτουμε κι άλλους εχθρούς. Κατασκευάζουμε το κακό.
***************************
Δεν είμαστε τέλειοι, δε γεννηθήκαμε να είμαστε τέλειοι. Κάποιος μας πέταξε στη θάλασσα της Ύπαρξης, στην Άβυσσο του Είναι, μαθαίνουμε να κολυμπούμε σιγά σιγά, προστατευμένοι στην αρχή, απροστάτευτοι μετά.
Δεν γίνεται να σώσουμε τον κόσμο, ίσος η αλήθεια είναι ότι δε γίνεται να σώσουμε και κανέναν άλλον, ίσως το να σώσεις τον εαυτό σου από την Άβυσσο είναι το μοναδικό που μπορούμε να πέτυχουμε, ίσως ακόμα κι αυτό να ήταν ανέφικτο από την αρχή.
Απόσπασμα από το βιβλίο Σκοτεινή Φύση
Καλλιτέχνης: Edward Honaker