(Απόσπασμα)

 

Πρέπει να σου μιλήσω…

Δίχως σκιάδι στα μάτια,

 

δίχως μάτια που ν’ απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό,

μέναμε όρθιοι όταν

ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές,

όταν μες στη βροχή τη νύχτα ξεκλέβαμε μια μακρυνή μουσική,

κι όμως με το μάγουλο πάντα μες στη ζεστή σας παλάμη,

ακόμα κι όταν την τραβούσατε μακρυά,

ακόμα κι όταν καν δεν την απλώνατε,

ακόμα κι όταν λέγαμε:

Καλύτερα έτσι,

καλύτερα!..

Κανείς ποτέ δε μπόρεσε να μας αποστερήσει

την παλάμη αυτή…

 

Μα τώρα το καλοκαίρι μπήκε μέσα

στο καλύβι μας.

Ίσως να ήρθε ξαφνικά.

Ίσως να πέρασε το φράχτη

όταν εμείς βρισκόμαστε στο πλοίο

και πώς να δεις εκεί τα χόρτα που κιτρίνισαν…

Όμως ήρθε…

Οι σκιές σκληράνανε μαζί με το κριθάρι.

Και οι πέτρες κάτω στο ποτάμι καίνε.

Δε μπορείς άλλο να ρωτάς τον άνεμο…

Όταν γλυκαίνουν τα σταφύλια,

το αύριο πηδάει πίσω απ’ τη μάντρα τ’ αμπελιού και φεύγει.

Οι σκιές σκληράνανε.

Οι λέξεις τεντώσανε και τρίζουν.

Απαιτούν να ειπωθούν…

 

Θα σου μιλήσω μπροστά στο πέλαγος

και η φωνή μου θα σε φτάση…

 

…Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ,

τι ‘ναι για μας αυτή η μακρινή ομιλία;

 

Φυσικά, δεν ξέρεις το πόσο σ’ αγαπώ.

Ίσως καμιά φορά να συλλογιέσαι:

…Μα ναι.., Θα ‘πρεπε!..

Ίσως καμιά φορά να λες..-

μα τι να λες;..

Ένα κλωνί της σκέψης σου δεν μπορώ να πιάσω…

Οι καθημερινές φροντίδες, λέει…

Η ζωή με τις απαιτήσεις της, λέει…

Άλλωστε δεν είναι εκείνη που φαντάζεσαι…

Μα ποιος είπε πως εγώ φαντάζομαι;

 

Ο Βαπτιστής-Τίτος Πατρίκιος (Tit Patrick) (Αθήνα, 21 Μαΐου 1928) είναι Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που έχει τιμηθεί με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1994.

The post To ποίημα της νύχτας: Μεγάλο Γράμμα του Τίτου Πατρίκιου appeared first on Literature.gr.