Τώρα που η νύχτα πύκνωσε και γέρνει το φεγγάρι

που ένα αγόρι ξαγρυπνάει για το χατίρι σου,

που το σκοτάδι η γης φορεί κι ο ουρανός τη χάρη,

έβγα φεγγαροπρόσωπη στο παραθύρι σου.

Έβγα και γλυκοπότισε λουλούδια μαραμένα,

κι αν έχεις στάλα πονεσιά μες την καρδούλα σου,

λυπήσου με, και δόστηνα σε χείλη διψασμένα,

ν᾿ αναστηθώ σα λούλουδο με τη δροσούλα σου.

Η θάλασσα τη γης φιλάει και τις ιτιές τ᾿ αγέρι,

κι εγώ μονάχα δε φιλώ τα δυο χειλάκια σου,

με χίλια αστέρια ο ουρανός, κι εγώ χωρίς αστέρι,

σκοτάδι η γης, κι εγώ χωρίς τα δυο ματάκια σου!

Κατέβα και περπάτησε, νεράιδα μες τα σκότη,

και μίλησέ μου να θαρρώ πως αναστήθηκα,

πες μου τα λόγια τα γλυκά που πρωτολέει η νιότη,

κι ας αποθάνω ακούγοντας πως αγαπήθηκα.

Ο Αργύρης Εφταλιώτης (1 Ιουλίου 1849 – 25 Ιουλίου 1923) είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του Έλληνα λογοτέχνη (ποιητή και πεζογράφου) Κλεάνθη Μιχαηλίδη.

Ο Μιχαηλίδης γεννήθηκε στην κωμόπολη Μήθυμνα Λέσβου, όπου και διδάχθηκε τα πρώτα γράμματα από τον πατέρα του Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε ιδρύσει και διατηρούσε εκεί ιδιωτικό σχολείο. 

Ο κριτικός και πεζογράφος Μανώλης Γιαλουράκης δήλωσε ότι: «Το έργο του Αργύρη Εφταλιώτη προσέφερε συνολικά θετικά στη νεοελληνική λογοτεχνία, στα χρόνια που ζητούσε να βρει τον δρόμο της και να ξεφύγει από το αδιέξοδο που την είχε οδηγήσει ο λογιοτατισμός. Παρότι σήμερα δε χρησιμοποιούνται οι γλωσσικές ακρότητες της μαχητικής τριανδρίας του δημοτικισμού (Ψυχάρης-Πάλλης-Εφταλιώτης), κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την εντιμότητα των επιδιώξεών της. Ο Εφταλιώτης εργάσθηκε με αφοσίωση και συνέπεια για τη γλωσσική ενοποίηση του έθνους και προσέφερε με τα αναμφισβήτητα λογοτεχνικά του προσόντα. Η ποίηση, η πεζογραφία και η δημιουργική μεταφραστική του εργασία χάραξαν μία βαθύτατη τομή στη λογοτεχνία μας και βοήθησαν τους νεότερους να δουν καλύτερα τις επιτακτικές της ανάγκες. Στα ελληνικά γράμματα η θέση του είναι εξασφαλισμένη: μία θέση κορυφαίου και καινοτόμου δημιουργού».