Τι υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ινές Γκαρσία
του άντρα που κήρυξε πόλεμο στο σώμα της
του άντρα που χάραξε μια πολεμική ζώνη ανάμεσα στα στήθη της;
Μήπως να του έγλυφε τα τσιμπούρια από τον τριχωτό του κώλο;
να φιλούσε κάθε σπιθούρι στον πισινό του;
να ρούφαγε την μπόχα απ’ το μεγάλο του δάχτυλο;
να άνοιγε τις πτυχές του κόλπου της και να
γκαρίξει σαν καλιφορνέζικο γαϊδούρι;
Αυτό ήταν πόλεμος για την Ινές
στάθηκε απέναντι στο μαχαίρι
τις βρισιές και
την ίδια της τη μυρωδιά που στέγνωνε πάνω στο πέος του
άντρα που τη βίασε
Στάθηκε μ’ ένα ντουφέκι στο χέρι της
κάνοντας ότι κάνει ένα υπουργείο αμύνης σε καιρό πολέμου
κι όταν ο άντρας άρχισε να γρυλίζει να βαριανασαίνει και
να ταρακουνιέται μπρος πίσω σαν γιγάντιο γουρούνι
το άδειασε στη σάρκινη μάζα των εκατό τριάντα τρεμουλιάρικων κιλών του
στέλνοντάς τον αεροπορικώς στην Παναγία της Γουαδελούπης
για την εορτή της μέρας του νεκρού σιχαμένου βιαστή
Και τι ακριβώς στα κομμάτια διαφορετικό από αυτό υποτίθεται πως έπρεπε να κάνει;
Και τι υποτίθεται η Τζόαν Λιτλ πως θα έπρεπε να κάνει
στον άντρα που κήρυξε πόλεμο στη ζωή της
μήπως να καθάριζε με τη γλώσσα της το πουρί
από τη λεκάνη της τουαλέτας του;
να έγλυφε τους αριθμούς στο τσίγκινό του σήμα
να πνιγόταν από τα μολυσμένα χλαμύδια παπάρια του
ζουλιγμένη ανάμεσα στα συφιλιασμένα του μπαλάκια και
να τραγουδούσε «Κύριε ευλόγησε την Αμερική ευχαριστώ
που γάμησες τη ζωή μου για πάντα;»
Αυτό ήταν ο πόλεμος για την Τζόαν
έκανε ότι θα έκανε ένα υπουργείο αμύνης σε καιρό πολέμου
κι όταν ο σκατοκατουρογλύφτης δεσμοφύλακας είπε: «Θα σε κάνω
να παρακαλιέσαι να ήσουν πεθαμένη νέγρα σκρόφα
έλα εδώ!»
η Τζόαν κατάφερε μ’ έναν παγοκόφτη
μια μαχαιριά στο σιχαμένο στήθος του καριόλη
ναι και στο χοντρό σβέρκο αυτού του ρατσιστή αστυνόμου
Η Τζόαν χόρεψε τον χορό του παγοκόφτη και για μια ακόμη φορά
από ακτή σε ακτή κι από σπίτι σε σπίτι
γιορτάσαμε τη μέρα του νεκρού σιχαμένου βιαστή
Και ακριβώς αυτό ήταν το τι στα κομμάτια άλλο, που υποτίθεται πως έπρεπε να κάνουμε.
Μετάφραση: Αθανασία Δανελάτου
Πίνακας: Lovis Corinth